Effects of Task-Based Language Teaching on Speaking Skills (Kesan Pengajaran Berasaskan Tugasan Terhadap Kemahiran Bertutur)

Abstract

Task-based language teaching (TBLT) has been widely researched and used in the teaching of languages since the 1980s. The objective of this study is to explore the effectiveness of TBLT in the teaching of speaking skills for primary school students in Singapore. Although this group of students are the native speakers of the Malay language, however, they are not only unable to speak the language fluently, but also have limited vocabulary. This study uses a quasi-experiment pre-post-test design for non-equivalent groups to determine whether there are any significant differences in the pre and post test scores for fluency, vocabulary, and language structure used among the treatment group. The score obtained is then compared with the control group which uses the conventional approach. The findings show that there are significant differences between the pre-test score and post-test score for the treatment group. There is no significant difference in the scores achieved by the control group. Hence, it is concluded that TBLT can be used to teach speaking skills to learners who need exposure to use the language. In general, the findings can be used by Malay teachers to add value to the teaching and learning of the Malay language in Singapore.

Key Word: Speaking skills; Task-based language teaching, Mother tongue; Fluency; Vocabulary; English language learning

Pengajaran dan pembelajaran berasaskan tugasan (PPBT) merupakan salah satu kaedah yang sering dikaji dan digunakan untuk mengajar kemahiran dan pengetahuan bahasa sejak 1980-an. Kajian ini bertujuan untuk meneroka keberkesanan kaedah ini untuk mengajar kemahiran bertutur bagi murid sekolah rendah yang mengambil bahasa Melayu sebagai bahasa ibunda di Singapura. Murid-murid in adalah penutur natif bahasa Melayu, namun tidak fasih dan tidak mempunyai kosa kata yang mencukupi untuk bertutur bahasa Melayu. Kajian ini menggunakan reka bentuk kuasi eksperimen ujian pra-pasca bagi kumpulan tidak seimbang untuk melihat sama ada terdapat perbezaan signifikan antara skor ujian pra dan ujian pasca bagi kumpulan rawatan yang menggunakan PPBT jika dibandingkan dengan kumpulan kawalan yang menggunakan pendekatan konvensional. Dapatan kajian menunjukkan terdapat perbezaan yang signifikan bagi kelancaran, penggunaan kosa kata dan struktur bahasa antara ujian pra dan ujian pasca dalam kalangan kumpulan rawatan. Manakala tidak terdapat perbezaan yang signifikan antara skor ujian pra dan ujian pasca bagi aspek kelancaran, kosa kata dan bahasa yang digunakan oleh kumpulan kawalan. Secara kesimpulan, kaedah PPBT boleh digunakan untuk meningkatkan kemahiran bertutur bahasa Melayu dalam kalangan murid yang belajar sebagai bahasa ibunda mereka. Dapatan kajian ini boleh digunakan oleh guru-guru Bahasa Melayu untuk menambah nilai pengajaran dan pembelajaran bahasa Melayu di Singapura.

Kata Kunci: Kemahiran bertutur, Pengajaran berasaskan tugasan, Bahasa ibunda; Kelancaran; Kosa kata; Pembelajaran Bahasa Inggeris